Brussel, waar Belgische en buitenlandse zangers op verliefd zijn
Onze hoofdstad inspireerde tal van zangers, Belgische én buitenlandse. De liedjes van Jacques Brel, Marie Warnant, Dirk Annegarn en heel recent Angèle klinken bekend, zowel hun tekst als hun vertolker.
Andere wat minder, zoals onder meer:
Manneken-Pis, sinds 1949 in koor gezongen door de Orde der Vrienden van Manneken-Pis. Wie herinnert zich dat Maurice Chevalier deze hulde aan ‘het klein ventje van Brussel’ schreef en zong? In 1990 zingt Eduardo Pisani, de Fransman van Italiaanse afkomst en verlekkerd op ons nationale gerecht, Les frites de Bruxelles. In de jaren ’60 en ’70 vormen Stéphane Steeman, de zoon van schrijver Stanislas Steeman (L’assassin habite au 21) en Marion een bekend humoristisch duo. Ze kapen Paroles, paroles van Dalida en Delon en maken er Marolles, Marolles van. Zo zetten ze de volksbuurt hartje hoofdstad op muziek, met haar dagelijkse rommelmarkt die Hergé in de eerste bladzijden van zijn Het Geheim van de Eenhoorn tekent. En om bij de lieftallige Dalida te blijven: laten we haar eerbetoon aan de grote Jacques gedenken, die Il neige sur Liège had gezongen. De knappe Italiaanse antwoordt met Il pleut sur Bruxelles, een lied dat meer dan één personage van Brel oproept: Jefke, Mathilde …
Maar daarnaast was Brussel de muze van nog andere tekst- en liedjesschrijvers.