Waar La Petite Valse werd geboren en hoe het werd gelanceerd …
Hoe een klein muziekstuk van de Luikse componist en café-concertpianist Joe Heyne de grote wereld veroverde.
La Petite Valse is geschreven door de Luikse componist en pianist Joe Heyne (1904-1978), die met zijn eigen orkest dansavonden organiseerde, geregeld voor de radio optrad en in Europa en de Verenigde Staten ook in luxehotels mocht opdraven. Hij heeft muzikale sterren als de Amerikaanse Josephine Baker, de Fransman Albert Préjean en de Oostenrijker Richard Tauber begeleid. Joe Heyne kreeg een gedenkplaat aan de Oudergemlaan 263 in Etterbeek, waar hij van 1959 tot aan zijn dood woonde. Naar hem werd een park vernoemd achter een huizenblok aan de Maelbeeklaan.
U herkent het sterk repetitieve instrumentaaltje ongetwijfeld meteen. Het werd geschreven voor piano, hammondorgel, gitaar en fluit. Er bestaat zelfs een beiaardversie en een vocale uitvoering van. Joe Heyne componeerde het omstreeks 1950 op de vierde verdieping van het huis in de Sleutelstraat nr. 12 in Brussel, tussen de Vlaamse Steenweg en de Antoine Dansaerstraat. Heynes uitgever kreeg het bezoek van een platenboer uit Brussel die meende een slaatje te kunnen slaan uit een 78 toerenplaat met acht nummers van Joe Heyne. Joe had maar zeven nummers klaar. Zonder veel hoop op succes besloot de uitgever er La Petite Valse als achtste tegenaan te gooien, op de B-kant. Het pakte net andersom uit: de A-kant werd maar lauw onthaald terwijl La Petite Valse insloeg als een bom! Zijn wereldwijde triomftocht kon beginnen. De grootste platenmaatschappijen ter wereld sprongen erop. Vooral in de Verenigde Staten en in het Verenigd Koninkrijk werd het razend populair. Fred Astaire bedacht er zelfs een dansje bij.
Sleutelstraat
En als u dan toch in de Sleutelstraat bent, weet dan dat die in de 17e eeuw werd aangelegd als een private doodlopende steeg. Ene Nicolas Jacobs was de eigenaar. Omdat er nogal wat mensen met minder goede bedoelingen rondhingen, besloot Nicolas zijn steeg elke avond af te sluiten en pas ’s ochtends weer te openen. Dat was echter niet naar de zin van de huurders, die klacht indienden. Voortaan moest Nicolas van de stad elke huurder zijn eigen sleutel geven. Ziet u trouwens die sleutel hangen aan de gevel van nr. 10? Later werd de steeg een volwaardige straat, maar nog lang bleven de buurtbewoners spreken van het Sleutelstrotje …
Maar doe nu uw ogen even toe en geef u over aan de nostalgie die La Petite Valse oproept. Men wordt op slag blij van deze sprankelende wals. Zoals honderden andere instrumentale deuntjes verdient het beter dan als louter opvulsel of tussendoortje op de radio gedraaid te worden.