Paul Delvaux en ‘zijn’ station van Watermaal

08/11/2021

‘Ik had dolgraag een oud station gekocht’, zei destijds Paul Delvaux, de postimpressionistische, expressionistische en daarna surrealistische Belgische schilder.

De man die rondzwevende vrouwen schilderde, skeletten en stations, hield van treinen! Voor hij zich tot aan zijn dood in Veurne vestigde, had hij van 1950 tot 1984 in Watermaal-Bosvoorde gewoond, een groene gemeente in het zuidoosten van Brussel.

 

Op zijn wandelingen liet hij zijn blik vaak rusten op het station van Watermaal, dat op 10 juni 1866 voor het reizigersverkeer werd opengesteld.  Eerst heette het Halte Watermaal-Berg, maar in november 1883 kreeg het zijn huidige naam. In 1864 tekende Emile Robert het bouwplan, dat paste in de toenmalige uitbouw van het openbaar vervoer. Dit station voor reizigers, met afwisselend witte en rode baksteenlagen, is een van de terugkerende thema’s waar Paul Delvaux, die niet veraf woonde, inspiratie in vond.

 

De buitenkant werd eind jaren ’90 en begin deze eeuw gerenoveerd. Daken en kroonlijsten zijn hersteld in 2001, zoals ook de mooie glazen overkapping, voor zovelen een schuilplaats bij slecht weer. Het interieur is verbouwd tot een polyvalente zaal voor cultuurevenementen.

 

Vandaag is het station niet meer in gebruik. Het is een rustige halte, waar om het uur een trein stopt. Vandaar sta je in een kwartiertje in het stadscentrum.