Bouli Lanners, een Luikenaar vol van Schotland
In 1965 zag Philippe Lanners het levenslicht in Eiksken, op het Drielandenpunt België-Nederland-Duitsland. De toenmalige ‘ronde’ Bouli is 57 jaar later een bekend en gevierd Waals acteur en regisseur. En een doorgewinterde Schotlandfanaat.
Als doedelzak op amper zeven jaar helemaal je ding is, kan het dan anders dat je levenspad leidt naar het land van modder en tartan? Bekend van onder meer de twee langspeelfilms Eldorado (2008) en Les Premiers, les Derniers (2016) speelt Bouli Lanners in Nobody Has to Know (2021) de hoofdrol van een robuuste man van middelbare leeftijd die na een beroerte zijn geheugen kwijt is. Tegelijk zit hij in de regisseursstoel van dit wonderlijk en ontroerend liefdesverhaal met zowaar een paar thrillerachtige plotwendingen. Uiteraard is de film ginds op locatie gedraaid, op Lewis, het noordelijkste eiland van de Buiten-Hebriden. ‘We hoefden in de auto er niet eens Michelin bij te halen om ons te oriënteren’, grapt hij droog, terwijl hij wijst op de kaart van Schotland die op zijn onderarm is getatoeëerd.
Géén bonk zelfvertrouwen
Net als zijn personage is Bouli in het echte leven aandoenlijk bedeesd. Zeg maar gerust dat hij niet bepaald blaakt van zelfvertrouwen en lef en dat niet alleen in de liefde. Altijd meende de man met de brede schouders en de borstelige baard – helemaal onterecht overigens - dat hij tekortschoot, of het nu was als vader, gitarist of pakweg zwemmer. Maar sinds hij in 2015 een ingreep moest ondergaan voor zijn hartritmestoornissen is de verlammende angst die hij daarvóór voelde, overgegaan in een soort blije levensdrift.
Over dalen en pieken
Van zijn vader erfde hij zijn oproerige aard, van zijn moeder de melancholieke. Zijn teergeliefde grootje langs moederszijde bracht hem op de naam van de woonboot annex schildersatelier, Rosa d’Artois, die hij betrok toen hij aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Luik ging studeren. Want vóór de filmkunst raakte hij als 11-jarige geprikkeld door de impressionisten. Daarna doorliep hij allerlei stadia: bier, het alles-de-pot-op-gevoel, kunstmatige genietingen, Charles Bukowski, hoogtepunten als een humorprogramma op tv en dieptepunten als klusjesman spelen. Tot hij uiteindelijk aanspoelde op zijn vluchtheuvel, Schotland. De cirkel is rond.
Zijn zoektocht naar spiritualiteit gaat door maar hij heeft evenwicht gevonden. Constant zweeft hij tussen lichtvoetigheid en ernst, tussen pub en kerk, vader en moeder, de acteur op de vlucht en de melancholieke regisseur, zon en regen, of zoals tussen de problemen en de humor van zijn beminde woonstad Luik.
© Shutterstock/ Ludovic Farine