Marie Gillain, beroemd vanaf haar 16e

‘Marie Gillain is een van de mooiste cadeaus van België aan de wereldcinema’
(Bertrand Tavernier, RTBF-journaal, 23 februari 1996)

Marie Gillain wordt op 18 juni 1975 geboren in Rocourt. Haar moeder schrijft kinderverhalen en haar vader is journalist. Ze groeit op in een dorpje niet ver van Luik. Ze loopt er school aan het Collège Saint-Louis en volgt er theater in het atelier Le Vivier.

In 1991 vliegt ze voor haar eerste rol naar Mauritius, waar ze met Gérard Depardieu in Mon Père, ce Héros van Gérard Lauzier speelt. De film wordt een groot succes. Het publiek maakt kennis met een actrice van amper 16 die genomineerd wordt voor de Oscar voor beste vrouwelijke belofte. Vier jaar later maakt ze zich waar in L’Appât van Bertrand Tavernier, waarvoor ze de Romy Schneiderprijs krijgt. In die periode maakt ze een opmerkelijk debuut op de planken in Le Journal d’Anne Frank, dat haar een nominatie oplevert voor de Molière de la Révélation théâtrale. Ze speelt met Isabelle Huppert in Les Affinités électives van de broers Taviani, maar het is Le Bossu uit 1997 waarmee ze weer in de gunst van de kijker komt. Ze hanteert er, elegant en onverschrokken, het zwaard aan de zijde van Daniel Auteuil.

Het decennium daarop voegt ze heel uiteenlopende rollen aan haar filmografie toe: Laissons Lucie Faire !, Barnie et ses Petites Contrariétés, Ni pour ni contre, Pars Vite et Reviens Tard, Les Femmes de l'Ombre. De actrice leent sinds 2007 eveneens haar stem aan een van de personages uit Kung Fu Panda. In 2009 speelt ze de zus van Coco Chanel in Coco avant Chanel van Anne Fontaine. Ze zou graag rijpere vrouwen spelen, motiveert haar wens in een lange brief aan regisseur Philippe Lioret en weet hem ervan te overtuigen haar de rol van Claire te geven, kantonrechter, in Toutes nos Envies uit 2011. In 2012 speelt ze mee in Landes, van François-Xavier de Vives. In 2014 in Mirage d’Amour avec Fanfare, aan de zijde van Jean-François Stévenin, geregisseerd door de Belg Hubert Toint.

Marie heeft er veel voor over om in de huid van haar personages te kruipen: leren schermen (Le Bossu), lelijk worden (Un Air si Pur), haar schaamte overwinnen, Turks en Italiaans leren (Le Dernier Harem) …

Gewoon enkele sublieme naaktfoto’s voor het blad Lui en men kreeg een ander beeld van haar. Met een mix van verwondering en gespeelde onschuld riep ze uit: ‘Vreemd hoe je imago kan veranderen naar gelang wat de mensen over je onthouden. Plots was ik een duivelse actrice terwijl ik vroeger graag als zachtaardig en argeloos werd afgeschilderd.’

In 2016 kan men haar gaan toejuichen in het Théâtre du Petit Saint-Martin in Parijs, in Constellations van Nick Payne, in een regie van Marc Paquien.

 
Foto: © Wikipedia / Georges Biard