Axelle Red, een geëngageerde zangeres

Axelle Red is naast een talentvolle Belgische zangeres een geëngageerde artieste die opkomt voor vrouwen, kinderen en wereldvrede. Ze wordt geboren op 15 februari 1968 in Hasselt, als Fabienne Demal.

Ze brengt haar eerste plaat, Little Girls, uit in 1983, wanneer ze 14 is, onder het koosnaampje Fabby. Op de platenhoes zit de jonge artieste op de grond, met een droeve blik op haar lappenpop. Twee jaar later, in 1985, komt haar tweede single uit, Back to Tokyo, een typisch jaren ’80 volks liefdesliedje.

Nadat ze is afgestudeerd als juriste aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB) brengt ze in 1993 als Axelle Red haar eerste album uit onder het label Virgin Benelux: Sans Plus Attendre, met twaalf nummers erop. Dankzij de singles Sensualité, Je t’Attends, en Le Monde Tourne Mal scoort het album in Frankrijk, Zwitserland, Canada en België. In totaal gaan er ruim 600.000 exemplaren van over de toonbank.

Haar volgende album, À Tâtons, wordt in 1996 opgenomen in Memphis, met Steve Cropper en Isaac Hayes. Dankzij nummers als Ma Prière, À Quoi Ça Sert? en Rester Femme haalt het album platina voor meer dan één miljoen verkochte exemplaren in Europa. Een jaar later staat ze voor het eerst op de planken van de Parijse Olympia.

Maar Axelle is meer dan een zangeres. Het is ook iemand die zich vastberaden inzet voor de goede zaak. Als ambassadrice voor het VN-kinderfonds Unicef komt ze in 1997 op voor vrouwen- en kinderrechten in oorlogsgebieden en ontwikkelingslanden. Datzelfde jaar voert ze strijd tegen antipersoonsmijnen tijdens de Conventie van Ottawa.

Met Youssou N’Dour zingt ze in 1998 op de openingsplechtigheid van de Wereldbeker Voetbal in het Parijse Stade de France voor enkele miljarden toeschouwers de officiële hymne La Cour des Grands.  Voor haar eerste show, Soul and Rhythm & Blues, The Soul of Axelle Red genoemd, omringt ze zich met levende legenden als Wilson Pickett, Sam Moore, Eddy Floyd, Percy Sledge en Ann Peebles.

In 1999 kreeg Axelle op de Victoires de la Musique de hoogste Franse muzikale onderscheiding voor vrouwelijke artieste van het jaar. Datzelfde jaar kwam haar derde studioalbum uit, volledig zelf geschreven en geproducet, Toujours Moi. Andermaal een topper, met meer dan 800.000 verkochte exemplaren.

In 2002 verschijnt haar vierde soloalbum, Face A/Face B, een verwijzing naar de vinylplaten Fast and Slow van de jaren ’60. Axelles thema’s getuigen van een sterk engagement: extremisme, antiglobalisering, de strijd tegen antipersoonsmijnen, kindsoldaten, drugs.

In 2003 komt een 3 cd-box uit, die een schat aan onuitgegeven werk bevat, met name duetten met Aznavour, Cabrel, Eicher en Vartan.  Er worden meer dan 800.000 stuks van verkocht. Het duet met Renaud, Manhattan-Kaboul, wordt de meest beluisterde song in Frankrijk. Ze zullen dat jaar trouwens een NRJ Award krijgen.

Nadat ze in juni 2004 op de vlucht moest voor onlusten in Congo voert Axelle in juli van dat jaar in Niger met Unicef campagne tegen vrouwenbesnijdenissen en kindhuwelijken.

Axelle Red doet ook filmwerk. Ze schreef eerder al filmmuziek en speelt een neurotische pianiste in de langspeelfilm Elektra van Rudolf Mesdagh, die in 2004 uitkomt in België.

In september 2006 verleent de Franse minister van Cultuur, Renaud Donnedieu de Vabres, Axel de hoogste artistieke onderscheiding : Chevalier dans l’Ordre des Arts et des Lettres.

Een jaar later, in december 2007, verleent koning Albert II haar de onderscheiding commandeur in de Kroonorde voor haar maatschappelijk engagement.

In mei 2008 benoemt de Universiteit Hasselt haar tot doctor honoris causa voor haar maatschappelijk engagement als artieste en voorvechtster van de mensenrechten.  Op de Internationale Vrouwendag debatteert Axelle als gastspreker op de Raad van Europa mee over huiselijk geweld.

Na een Engelstalig album geeft ze in 2011 Un Cœur comme le Mien uit, een mix van soul, folk en country, opgenomen in de VS maar gezongen in het Frans.

In 2013 brengt de Belgische zangeres een gloednieuw album uit, 20 jaar na haar allereerste plaat, Sans Plus Attendre.

Op haar dertiende album, The Songs Acoustic, uit 2015 brengt ze eigen werk opnieuw uit, in een intimistische versie en met een nieuw arrangement. Met enkele onuitgegeven nummers erbij. Intussen staat ze op allerlei podia, afwisselend in Frankrijk en België.

Foto: © Cynthia Vertessen